Autonome kracht tijdens je baring

Het baren van je baby kan voelen als een vloedgolf die je meeneemt in zijn stroom. Vecht je ertegen dan raak je uitgeput zonder dat je progressie maakt. Raak je in paniek dan zul je snel buiten adem zijn en verkrampen. Het beste wat je kan doen is je in vertrouwen laten meevoeren en je zoveel mogelijk ontspannen. Als het je daarbij lukt om je autonomie te behouden, sta je beter in verbinding met je lichaam, voel je je krachtiger en meer in staat om dit te doen, en houd je de regie over wat er rondom je gebeurt.

We vinden bevallingen vaak angstwekkend omdat het een overweldigende, instinctieve gebeurtenis is die we niet kunnen controleren, terwijl we juist de drang hebben álles te controleren. Een gevolg is dat we vergeten op de wijsheid van ons lichaam te vertrouwen en proberen het naar onze wil te forceren, vaak met tegenovergesteld effect.

Laat je sociaal aangepaste kant varen

Het is me opgevallen dat veel vrouwen tijdens hun bevalling de druk voelen om sociaal en gezellig te zijn voor de aanwezigen, en soms zelfs voor niet-aanwezigen door continu te appen of bellen. Dit leidt enorm af van de taak die je te doen staat. Kies voor jezelf. Heb maling aan alles om je heen en concentreer je. Sta jezelf toe in een diepe focus te komen, waarin je door alle - soms intense - sensaties heen kunt ontspannen, ademt en kalm blijft. Creëer samen met je geboortepartner en/of zorgverlener een rustige, geconcentreerde sfeer waarin jij je volledig op je gemak voelt om precies dat te doen wat jij behoefte aan hebt.

De geboorte zelf is een proces waarin je meestal de kans krijgt je voor te bereiden op wat komen gaat. Waarin je in een nog rustige zee leert te surfen op de golven, die langzaam steeds iets hoger worden. Gebruik die eerste fase van de baring om te oefenen; je mentaal voor te bereiden, te voelen wat er gebeurt, wat er diep in je transformeert. Dit is een kans die je lichaam je geeft om je klaar te stomen voor het echte werk. Je krijgt tijd om te wennen aan de overgang die je lichaam maakt en om in de juiste mindset te komen om deze taak te volbrengen.

Voorbereiden en loslaten

Een goede voorbereiding is geweldig. Je begrijpt welke processen zich in je lichaam voltrekken tijdens de geboorte, je weet welke ontspanningstechnieken je kunt toepassen, wat de mogelijke routes zijn die een geboorteproces kan afleggen en je kan bedenken hoe je wil omgaan met eventuele speciale omstandigheden. Door je geboortewensen op te schrijven waarborg je de controle over ingrepen tijdens je baring.

Vaak helpt een goede voorbereiding om op het moment dat het echt begint los te laten. Zoals dat werkt met zoveel dingen in het leven. Ik houd bijvoorbeeld van acteren, een onderdeel daarvan is tekst leren. Als ik mijn tekst niet goed ken ben ik continu verkrampt aan het nadenken: wat komt er hierna? Ik zit dan alleen maar in mijn hoofd en niet in het moment. Maar als ik mijn tekst van buiten heb geleerd, dan ben ik vrij, kan ik ontspannen en is er ruimte om ook mijn intuïtie te laten spreken en adequaat te reageren op alles wat er in het moment gebeurt, ook als het ongepland is.

Als je tijdens je baring bezig bent met nadenken, plannen, argumenteren of speculeren zit je in je hoofd en niet in je lijf. Als je ontkoppelt bent van je lichaam kan je niet voelen wat het nodig heeft. Bereid je zo goed mogelijk voor en laat het dan los.

Geef je lichaam het vertrouwen dat het helemaal zelf, autonoom, weet hoe het deze klus moet klaren. Het enige wat jij kan doen is kiezen of je het in de weg wil zitten, of zoveel mogelijk de ruimte wil geven om te doen wat het moet doen. Lichaam en geest zijn sterk verbonden. Zorg dat er ruimte en rust is in je hoofd en je lichaam zal ontspannen. Focus met kalme, positieve aandacht op wat je barende lichaam doet, adem mee op de golven en je energie zal effectief gebruikt worden.

Autonoom blijven bij een ziekenhuisbevalling

Voorbereiding kan je ook helpen om in het geval dat je baring medisch wordt toch de regie te behouden over wat er met jou en je kindje gebeurt. Wat ik regelmatig heb zien gebeuren tijdens mijn werk als geboortefotograaf is dat er bij medisch ingrijpen een sneeuwbaleffect ontstaat, waarbij de ene ingreep leidt tot de volgende. Een voorbeeld (van - helaas - vele) uit de praktijk: de zorgverleners van het ziekenhuis waren van mening dat de geboorte niet snel genoeg vorderde, daarop besloten zij synthetische oxytocine toe te dienen om de weeën te versterken, daarop werden de weeën zó sterk dat de vrouw het niet meer aankon, daarop kreeg zij een epiduraal (ruggenprik), daarop voelde zij niet goed hoe zij moest persen en duurde de uitdrijvingsfase te lang en ten slotte moest het kindje met de vacuümpomp ter wereld geholpen worden.

Het ging prima met de moeder en de baby voordat zij weeënopwekkers via het infuus kreeg. Er was geen medische noodzaak om het proces te versnellen. Toch werd zij overgehaald om de geboorte 'een zetje' te geven zodat het allemaal wat sneller zou gaan. Waarom? En belangrijker: wat zou er gebeurd zijn met haar baring als toedienen van oxytocine was uitgesteld?

Het is natuurlijk van groot belang om het standpunt van de medisch professional uiterst serieus te nemen, dat wil ik hier niet betwisten. Maar soms is het goed om je af te vragen (en vooral ook hardop aan de specialist te vragen): is deze ingreep noodzakelijk? Wat gebeurt er als we het niet doen? Wat kan er gebeuren als we het wel doen? Op die manier houdt je zelf de regie over jouw lijf, jouw baby en het verloop van jouw baring.

Bij vrouwen die de geboorte als traumatisch hebben ervaren was er vaak een sterk gevoel van machteloosheid aanwezig. Op het moment dat je alle macht uit handen geeft ben je overgeleverd. Realiseer je dat het behoud van je autonomie van fundamenteel belang is voor hoe jij je bevalling ervaart, ook achteraf.

In het begin had ik het over de drang om alles te controleren. In veel ziekenhuizen is die drang groot. Constant wordt de voortgang van de baring gemonitord, stagnatie wordt vaak niet lang getolereerd - terwijl dit een normaal verschijnsel is tijdens baringen. Wees je bewust van de mentaliteit in jouw ziekenhuis en check hoeveel tolerantie en ruimte er is voor het fysiologische proces. Zorg ervoor dat jij en je geboortepartner volledige uitleg krijgen over het waarom van een bepaalde ingreep, zodat je weet of het echt noodzakelijk is, of een handeling die wordt ingegeven door de behoefte aan progressie en efficiëntie.

Natuurlijk en gelukkig zijn er ongelooflijk veel goede, betrokken ziekenhuismedewerkers. En onthoud dat alle zorgverleners hetzelfde doel delen: een gezonde moeder en baby. Maar jij en je geboortepartner zijn de enigen die jouw autonomie kunnen waarborgen. Het beste wat je kunt doen is goed beslagen ten ijs komen. Zodat je later met een positief gevoel terug kunt kijken op de keuzes die je hebt gemaakt.

Ten slotte: wat mij ongelooflijk hielp tijdens mijn baringen was om op dat moment al precies zo voor mijn lichaam en mijn kind te zorgen zoals ik dat in mijn rol van moeder wilde doen: Kalm, liefdevol, krachtig, ontspannen, openminded en in het volste vertrouwen. Succes, je kan het. <3